Het corona-virus, dat eerst werd afgedaan als een banale griep, is diep doorgedrongen in ons dagelijks leven. De impact is wereldwijd. Ook in ons dagelijks leven en op het werk moeten we rekening houden met COVID-19. De ACOD verzamelde getuigenissen van op de werkvloer.
Dirk – de verpleger-brandweerman
Als verpleger-brandweerman word ik jaar in jaar uit geconfronteerd met vaak extreme situaties. Deze crisis is daar geen uitzondering op. Ook tijdens de gewone uitoefening van onze baan worden we blootgesteld aan situaties die extreem en niet alleen gevaarlijk zijn voor onszelf. We worden geconfronteerd met bloedbrakende, HIV-positieve slachtoffers, dragers van de meest immune microben en ook met hopeloze mensen die een zelfmoordpoging ondernemen (soms in de meest dramatische omstandigheden - verhangingen, sprong van hoogte, spoorlopen, …), zware verkeersongevallen, verbrande kinderen en/of volwassenen, plots overlijden, …. De lijst is lang. We zijn vaak voorbereid op het ergste.
Deze crisis is daar niet anders in. Wat nu wel schrikken is, is te moeten ervaren dat onze bevoegde overheid in het verleden blijkbaar bespaard heeft op persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM’s). Deze PBM’s hebben we meestal vrij vlot ter beschikking, waardoor we met een relatief veilig gevoel de gevaarlijke situaties durven aangaan. Het ontbreken van deze PBM’s zorgen nu voor problemen, spanningen en zorgen. In het verleden hadden we de vogelgriep die ervoor gezorgd had dat onze dienst, onder impuls van onze vorige commandant (ere wie ere toekomt), een stock PBM’s aangelegd had voor onze post.
Dankzij deze maatregel beschikken we ook nu nog over voldoende PBM’s om de gehele brandweerzone (8 posten) tot op vandaag door deze crisis te loodsen. Het is echter beangstigend te moeten ervaren dat in deze moeilijke tijden de fabrikanten en verkopers van deze beschermingsmiddelen er hun hand niet voor omdraaien om woekerprijzen te vragen aan de hulpdiensten. Dezelfde hulpdiensten die hen zullen moeten komen helpen als ze ooit zelf hulp nodig hebben.
Op zulke ogenblikken kom je tot de vaststelling dat het beheren van basisgoederen in handen van de overheid moet zijn om kapitalistische reflexen, geld verdienen boven het welzijn van de gemeenschap, te vermijden.
Lees ook:
Getuigenissen uit de zorg: Eric, spoedverpleegkundige - Mieke, kinderbegeleider - Martine, medewerker woonzorgcentrum
Getuigenissen uit gemeenten: Louise, projectleider - Danny, dierenoverlastbeheerder
Getuigenissen uit OCMW-diensten: Sabine, sociaal assistente - Stijn, cateringplanner
Getuigenis Politie: Tom, wijkinspecteur