De hele coronacrisis gingen vrouwen door. Zij bleven zorgen. Fabienne getuigt.
Fabienne. Als maatschappelijk werksters in de thuiszorg telefoneerden we tijdens de eerste lockdown met alle 80plussers. Medewerkers uit de dienstencentra en dienst huishoudelijke hulp werden ingezet in woon- en zorgcentra. Bij de opening van de vaccinatiecentra werden we opnieuw ingezet.
Enkele dagen voor de eerste lockdown - nu bijna twee jaar geleden - deed het stadsbestuur onze wijk aan. Aan vele tafels werd er gepassioneerd gepraat over de opdracht van stad en OCMW. Gelukkig was er geen superverspreider aanwezig. Twee dagen later werd de lockdown afgekondigd en werden we thuis gezet.
Voor de maatschappelijk werkers werden huisbezoeken opgeschort. Werk was er genoeg: door de sluiting van de buurtcentra moesten maaltijden aan huis worden bezorgd. Equipes werden gevormd om bewoners van seniorenwoningen en later alle 80plussers op te bellen. Mensen reageerden dankbaar op ons telefoontje. Soms emotioneel. Ze misten kinderen en kleinkinderen, want bezoek was niet toegelaten. Ook de huishoudhulp kwam niet meer langs. Ze misten het bezoek aan het buurtcentrum, de vrienden van de kaartersclub.
Er was schrik om besmet te worden. Onduidelijkheid rond wat mocht en wat niet...
Collega's in de woonzorgcentra werden geconfronteerd met besmettingen. Ze moesten zonder veel ervaring cohorte-opvang organiseren. De richtlijnen rond beschermingsmateriaal waren onduidelijk. En er waren de overlijdens zonder familieleden. Uitvaarten met minimale aanwezigheid van familie en zonder vrienden.
De huishoudhulpen werden ingezet om in de woonzorgcentra alles te desinfecteren en bij te springen. Onze maaltijdbezorgers zorgden voor een vlotte verdeling aan huis. Ook met de nodige veiligheidsmaatregelen bij besmette bewoners.
Computers werden ingezameld, geherprogrammmeerd en ter beschikking gesteld aan gezinnen met kinderen.
Iedereen droeg zijn en haar steentje bij.
Met moedertjesdag werd er versoepeld. We dachten dat het ergste voorbij was. Maar nieuwe varianten en golven kwamen. We werden ingeschakeld voor vaccinatiecampagnes en contact tracing.
Ik vraag me af of we iets geleerd hebben na twee jaar COVID?
Misschien het besef dat niet alles controleerbaar en voorspelbaar is.
Misschien het besef dat het personeel van de lokale openbare diensten er waren toen het nodig was.
Misschien het besef dat je kon rekenen op die "ambetantenaren" in moeilijke tijden.
Misschien het besef dat vooral vrouwen de boel draaiende hielden.
Vooral vrouwen die hun inzet onvoldoende beloond zien.
Op 8 maart 2022 vraagt ACOD LRB extra aandacht voor de vrouwen in de sociale en zorgsector.